🦑 Czołgi 2 Wojny Światowej Rosyjskie

Strony w kategorii „Radzieckie niszczyciele z okresu II wojny światowej”. Poniżej wyświetlono 8 spośród wszystkich 8 stron tej kategorii. Somua S-35 w Army Ordnance Museum w Aberdeen przed likwidacją muzeum. Mimo mizernej skuteczności, czołgi S-35 uznawane są za technicznie najlepsze francuskie czołgi II wojny światowej. Gdyby wykorzystano je w podobny sposób jak Niemcy wykorzystywali własne czołgi średnie, prawdopodobnie S-35 mogły odegrać znaczącą rolę w walkach. Front wschodni. Front wschodni – całokształt działań wojennych podczas II wojny światowej w Europie Północnej, Wschodniej, Środkowej i Południowej pomiędzy III Rzeszą a Związkiem Radzieckim oraz ich sojusznikami, który miał miejsce między 22 czerwca 1941 a 9 maja 1945 roku. W historiografii radzieckiej i rosyjskiej front Dzieci w rosyjskim przedszkolu przebrane za czołgi z symbolem "Z". 9 maja w Rosji obchodzony jest Dzień Zwycięstwa, czyli święto upamiętniające pokonanie przez ZSRR nazistowskich Niemiec w czasie II wojny światowej. W sieci pojawiły się nagrania z przygotowań do świętowania, na których widać dzieci przebrane za czołgi z symbolem W Polskiej Armii w czasie trwania i po zakończeniu II wojny światowej czołgi te wchodziły w skład 4. i 5. Pułku Czołgów Ciężkich. Z wozów tych korzystaliśmy do przełomu lat 50. i 60. M1 Abrams – pierwszy wariant produkcyjny. Produkcja rozpoczęła się (w Chrysler) w 1979 roku i trwała do 1985 roku (w General Dynamics ). M1IP (Improved Performance) – wyprodukowana na krótko w 1984 roku przed wprowadzeniem M1A1, zawierała ulepszenia i rekonfiguracje, takie jak nowa wieża z grubszym przednim pancerzem. Omawianie historii rosyjskiej motoryzacji użytkowej warto zacząć jeszcze od czasów carskich ze szczególnym uwzględnieniem okresu I wojny światowej. Jak nietrudno się domyślić, w owym czasie ciężarówki były zamawiane głównie na potrzeby wojska, przy czym tabor carskiej armii opierał się w dużej mierze na konstrukcjach zachodnich. Zobacz multimedia związane z tematem: Japońskie czołgi II wojny światowej Strony w kategorii „Japońskie czołgi II wojny światowej” Poniżej wyświetlono 27 spośród wszystkich 27 stron tej kategorii. Czołgi w czasie I wojny światowej. „Czołgi, tak jak wszystkie inne pomocnicze rodzaje broni, są tylko środkiem wsparcia piechoty, od której zależą losy bitwy, gdy żołnierze dźgają bagnetami nieprzyjacielskie trzewia” – mówił w 1918 roku ówczesny pułkownik George S. Patton. Brytyjczycy pierwsi opracowali funkcjonalny czołg 0heBmOz. Podziel się:W obwodzie połtawskim w Ukrainie funkcjonariusze organów ścigania zabezpieczyli 11 rosyjskich czołgów, które w jakiś sposób trafiły do miejscowych od czasu rozpoczęcia inwazji rosyjskiej. Oprócz tego mieszkańcy okolicznych wsi kradli Rosjanom broń i amunicję. W ciągu miesiąca policja zabezpieczyła 11 rosyjskich czołgów (Facebook) Czołgi II Wojny Światowej (ciężkie III Rzeszy) Czołgi II Wojny Światowej (lekkie III Rzeszy) Panzerkampfwagen VI Tiger PzKpfw VI Tiger (Panzerkampfwagen VI Tiger, SdKfz 181, potocznie Tygrys) – niemiecki czołg ciężki z okresu II wojny światowej. W Niemczech starano się tworzyć projekty ciężkich czołgów już od połowy lat dwudziestych, po I wojnie światowej. Czołg typu "Tygrys" przyjął swój pierwotny kształt w kwietniu 1942 roku, kiedy do konkursu stanęły dwa prototypy. Na terenie jednostki wojskowej w Kętrzynie przedstawiono modele Porschego i Henschela. Testy wykazały spore różnice w osiągach i manewrowości pojazdów (prędkość i in., prototyp Porsche posiadał innowacyjny napęd typu "silnik spalinowy-generator prądu-silnik elektryczny", trudny jednak w obsłudze i wymagający dużej ilości deficytowej miedzi). W maju powtórzono próby na poligonie w Berka. Okazało się że czołg Henschela wykazał swoją przewagę nad zbyt awaryjnym prototypem dr Porschego. Zwycięski projekt otrzymał oznaczenie SdKfz 181 Panzerkampfwagen VI "Tiger" Ausf. H1 (później, po wprowadzeniu czołgów Tiger II, zmieniono oznaczenie na Ausf. E). Produkcja seryjna czołgów Tygrys odbywała się w zakładach Henschel (Werk III), w Kassel-Mittefield i Wegmann AG (montaż wież do kadłubów). W toku produkcji czołgów PzKpfw VI wprowadzono liczne zmiany i modyfikacje. Z tego względu można wyodrębnić czołgi wczesnych serii produkcyjnych, czołgi po modyfikacji oraz pojazdy późnych serii produkcyjnych. Dane podstawowe Państwo - III Rzesza Producent - Henschel und Sohn w Kassel-Mittlefeld Typ pojazdu - czołg ciężki Trakcja - gąsienicowa Załoga - 5 Historia Prototypy - 1942 Produkcja - 1942-1945 Egzemplarze - 1355 Dane techniczne Silnik - 12-cylindrowy gaźnikowy w układzie V chłodzony cieczą Maybach HL210P45 o mocy 478 kW (650 KM) lub Maybach HL230P45 o mocy 515 kW (700 KM) przy 3000 obr./min[1] Transmisja - mechaniczna Poj. zb. paliwa - 535 l Pancerz grubość: 25–120 mm Długość -8,45 m (całkowita) 6,315 m (kadłuba) Szerokość - 3,705 m (na gąsienicach bojowych) 3,40 m (na gąsienicach transportowych) Wysokość- 2,93 m Prześwit - 0,43 m Masa -56–57 tys. kg (bojowa) Moc jedn. - 12,3 KM/t Nacisk jedn. - 1,08 kg/cm² (gąsienice bojowe) 1,51 kg/cm² (gąsienice transportowe) Osiągi Prędkość - 38 km/h (po drodze) - 20–25 km/h (w terenie) Zasięg - 100 km (po drodze) - 60 km (w terenie) Pokonywanie przeszkód Brody (głęb.) - 1,20 m - 3,96 m (czołgi wyposażone w komin powietrzny) Rowy (szer.) - 2,29 m Ściany (wys.) - 0,79 m Kąt podjazdu - 30º Dane operacyjne Uzbrojenie 1 armata KwK 36 L/56 kal. 88 mm (zapas amunicji – 92 szt.) 2 (3) karabiny maszynowe MG 34 kal. 7,92 mm (zapas amunicji – 5100 szt.) Wyposażenie chrapy (495 czołgów) pasta Zimmerit Użytkownicy Niemcy, Węgry Panzerkampfwagen VI B Königstiger Panzerkampfwagen VI Ausf. B ( Königstiger, Tiger II, – niemiecki czołg ciężki, największy i najcięższy czołg II wojny światowej użyty w boju. Königstiger oznacza w języku niemieckim tygrysa bengalskiego, jednak w wojskach alianckich przyjęła się nazwa Tygrys Królewski, będąca błędnym, bo dosłownym tłumaczeniem tego terminu z języka niemieckiego. Urząd Uzbrojenia Wojsk Lądowych we wrześniu 1943 roku rozpisał przetarg na czołg ciężki, który miałby zastąpić PzKpfw. VI „Tiger”. Do przetargu stanęły dwie firmy, Henschel i Porsche. Projekty różniły się szczegółami wieżyczki, uzbrojeniem oraz jednostką napędową. Przetarg wygrał Henschel i pierwsze prototypy wyprodukowano w ostatnim kwartale 1943 roku, produkcja seryjna w zakładach Henschla rozpoczęła się w styczniu 1944, ale po pewnym czasie Führer zażądał, aby w nowym tygrysie montowano wieżyczki projektu Porsche. Ponieważ alianci wzmogli bombardowania miasta Kassel, w którym znajdowała się fabryka Henschla, wyprodukowano tylko 487 czołgów. Był to ostatni niemiecki czołg, produkowany seryjnie podczas II wojny światowej. Problemy produkcyjne były związane z licznymi atakami lotnictwa alianckiego oraz problemami z częściami (Tiger, Panther, Panther II – w fazie projektów). Do jednostek Tygrysy II trafiały od lutego 1944. Dane techniczne Państwo - III Rzesza Producent - Henschel, Porsche Typ pojazdu - czołg ciężki Trakcja - gąsienicowa Załoga - 5 (dowódca, celowniczy, ładowniczy, strzelec-radiotelegrafista, kierowca) Historia Prototypy - 1943 Produkcja - styczeń 1944 – marzec 1945 Egzemplarze - 487 Dane techniczne Silnik - 1 silnik gaźnikowy, 12-cylindrowy Maybach HL230 P30 o mocy 700 KM przy 3000 obr./min. Transmisja - mechaniczna Poj. zb. paliwa - 860 l Pancerz - spawany z płyt walcowanych, grubość: 25–180 mm Długość - 10,286 m Szerokość - 3,755 m (wyposażony w gąsienice bojowe) - 3,27 m (wyposażony w gąsienice transportowe) Wysokość - 3,09 m Prześwit - 0,495 m Masa - 68 800 kg (bojowa z wieżą Porsche) - 69 800 kg (bojowa z wieżą Henschel) Nacisk jedn. - 1,02 kg/cm² (wyposażony w gąsienice bojowe) - 1,23 kg/cm² (wyposażony w gąsienice transportowe) Osiągi Prędkość - 35–38 km/h (po drodze) - 14–20 km/h (w terenie) Zasięg - 170 km (po drodze) - 120 km (w terenie) Pokonywanie przeszkód Brody (głęb.) - 1,60 m - 4,00 m (czołg wyposażony w komin powietrzny służący do pokonywania przeszkód wodnych po dnie) Rowy (szer.) - 2,50 m Ściany (wys.) - 0,85 m Kąt podjazdu - 35° Dane operacyjne Uzbrojenie 1 armata cm KwK 43 L/71 kal. 88 mm (zapas amunicji – 78 szt. lub 84 szt.) 2–3 karabiny maszynowe MG 34 (zapas amunicji – 5850 szt.) Użytkownicy Niemcy I kurde szok, nie wiedziałem że taką machine wykombinowaliPanzerkampfwagen VIII Maus Maus – czołg superciężki konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej. Na podstawie ekstrapolacji oznaczeń niemieckich czołgów nazywany czasem PzKpfw VIII, choć brak na to potwierdzenia w dokumentach. Wyprodukowano tylko dwa egzemplarze czołgu Maus. Prototypy: V-1 - posiadał obciążnik zamiast wieży i V-2 - posiadał kompletną wieżę. Już po wojnie, w zakładach Kruppa znaleziono kilka niedokończonych kadłubów. Jedyny istniejący egzemplarz czołgu Maus (złożony z kadłuba prototypu 205/1 i wieży prototypu 205/2, bez wyposażenia wewnętrznego) znajduje się obecnie w Rosji w muzeum w Kubince koło Moskwy. Konstrukcja profesora Porsche była swoistym "ruchomym bunkrem", jak śmiało można określić ten pojazd. Wzbudzała jednak duże uznanie dla wydajności i technicznego zaawansowania wyniszczonego w owym czasie niemieckiego przemysłu zbrojeniowego. Taktyczną wartość i przydatność bojową Maus należy ocenić jako chybioną. Szczególną słabość wykazywała niedostateczna moc zastosowanego napędu oraz duży nacisk jednostkowy na grunt, czego nie było w stanie zrekompensować nawet bardzo silne uzbrojenie. Dodatkowo zmarnotrawiono kosztowne materiały i cenny czas na opracowanie równie ciężkiego 140 t czołgu (E-100), odciągając fachowy personel firmy Adler z Frankfurtu nad Menem od produkcji niezbędnych dla potrzeb armii samochodów ciężarowych. Dane podstawowe Państwo - III Rzesza Typ pojazdu - czołg superciężki Trakcja - gąsienicowa Załoga - 6 osób Historia Prototypy - latem 1943- próby z prototypem w firmie Alkett Produkcja - 1944-45 Egzemplarze - 2 prototypy Dane techniczne Silnik - benzynowy Daimler-Benz MB509 o mocy 1200 KM (895 kW) Pancerz - 60-240 mm, płyta przednia 350mm Długość - 10,09 m Szerokość - 3,67 m Wysokość - 3,66 m Masa - bojowa: 188 t Moc jedn. - 4,8 kW/t Osiągi Prędkość - 20 km/h (droga) 13 km/h (teren) Zasięg - 193 km (droga) 62 km (teren) Dane operacyjne Uzbrojenie 1 armata kal. 128 mm KwK44 L/5 lub kal. 150 mm KwK44 oraz 1 armata kal. 75 mm KwK44 L/ 1 karabin maszynowy MG-34 kal. 7,92 mm Użytkownicy Niemcy Nie ma videło, też płakałem ;( Wszystkie dane i opisy czołgów pochodzą ze strony zdjęcia są pobrane poprzez wyszukiwarkę Google; filmy z YT. Duma rosyjska ujawniła niedawno największy sekret państwowy – upubliczniła dokumenty rządowe z okresu wojny. Wynika z nich, że straty ludzkie Związku Sowieckiego w czasie II wojny światowej sięgnęły apokaliptycznych rozmiarów. Rosyjskie słowo „pobieda” (zwycięstwo) prawie dla każdego Rosjanina ma jedno znaczenie, określające najważniejszy triumf w życiu kilku ostatnich pokoleń Rosjan – zwycięstwo nad tzw. faszyzmem niemieckim w wielkiej wojnie ojczyźnianej. Gwoli sprawiedliwości odnotujmy, że Rosja w swej historii miała tylko dwie wojny ojczyźniane: przeciwko Hitlerowi i z Napoleonem. W dzisiejszej Rosji mówienie o tym, że zwycięstwo Związku Sowieckiego w II wojnie światowej było zwycięstwem pyrrusowym, większość Rosjan odbiera jako niemalże obrazę osobistą. Jak jednak można mówić o zwycięstwie, kiedy kraj został doszczętnie zrujnowany, stracił co najmniej jedną piątą swej ludności. Z poborowych powołanych do wojska w 1941 r. do domu wrócił jedynie co drugi. Zwycięstwo jeszcze bardziej wzmocniło ten nieludzki totalitarny system, zwany stalinizmem. Podobny punkt widzenia w dzisiejszej Rosji uważany jest przez oficjalne czynniki państwowe za prawie przestępstwo pospolite. Pamięć o wielkiej wojnie ma być święta i nikt nie ma prawa podważać wielkiego zwycięstwa narodu i jego przywódcy. Zwycięstwo stalinowskiego Związku Sowieckiego w II wojnie światowej stanowi dla przeważającej części społeczeństw Rosji, Białorusi i wschodniej Ukrainy źródło dumy narodowej, inspiracji i natchnienia. Czytaj też:Ostatni dzień Hitlera. Upiorny ślub i makabryczne życzenie panny młodej Dlatego bardzo nieliczni historycy i politycy mają odwagę umniejszać „pobiedę”. Podobne głosy w Rosji Putina jednak się pojawiają i stają się coraz częstsze. Na dodatek również oficjalne czynniki państwowe niekiedy odkrywają prawdę, dotychczas skrupulatnie ukrywaną przed własnymi obywatelami. Głos tych, którzy dopatrują się w historii sowieckiego zwycięstwa śmiertelnej walki między dwoma najpotężniejszymi totalitaryzmami XX stulecia, jest nadal albo mało słyszalny, albo mocno zagłuszany przez fanfarę oficjalnej i półoficjalnej propagandy. Przez lata rzeczywista liczba strat ludzkich w tej wojnie była jedną z najbardziej strzeżonych tajemnic w państwie sowieckim, a po jego upadku rosyjskim. Tuż po zakończeniu zwycięskiej wojny Stalin uroczyście ogłosił, że w walce z III Rzeszą zginęło 7 mln żołnierzy Armii Czerwonej. Słowa kremlowskiego władcy zabrzmiały jednak jak obłuda, a dla wielu weteranów tej wojny nawet jak obraza. Cenę zwycięstwa oni poznali doskonale. Wygrali tę wojnę straszliwym kosztem, kosztem milionów zabitych, zatrutych w komorach gazowych, spalonych żywcem, zagłodzonych na śmierć, a wódz teraz chce umniejszyć ich nieludzki wysiłek. Trzy lata po śmierci Stalina na fali odwilży postalinowskiej Chruszczow przyznał: straty były olbrzymie – 20 mln ludzi. Breżniew po 10 latach dodał do tej liczby jeszcze 5 mln. Wreszcie Gorbaczow w okresie pieriestrojki stworzył specjalną komisję rządową do ustalenia prawdy. Tym razem grupa wybitnych historyków, wojskowych i działaczy społecznych – wydaje się – postawiła kropkę w tej historii – 27 mln ofiar. Jak się jednak okazało, niezupełnie. Na początku tego roku sprawę wzięła w swoje ręce Duma rosyjska i ujawniła największy sekret państwowy – upubliczniła dokumenty rządowe z okresu wojny. Wynika z nich, że straty ludzkie Związku Sowieckiego w wojnie ojczyźnianej lat 1941–1945 sięgnęły 41 mln 979 tys. osób. Jest to o prawie 15 mln więcej, niż sądziła komisja Gorbaczowa. Jeszcze 10 mln 833 tys. – to śmiertelność z tzw. przyczyn naturalnych wśród ludności cywilnej i wojskowych. Z tej liczby 5 mln 760 to dzieci w wieku do czterech lat. Większość tych ludzi umarła w wyniku trudnych warunków życiowych spowodowanych wojną (głód, epidemie chorób zakaźnych itp.). Działania wojenne bezpośrednio stały się przyczyną śmierci 19 mln żołnierzy i 23 mln ludności cywilnej. Trudno w to uwierzyć, ale to są dane sowieckiego Gospłana (Centralnej Komisji planowania Związku Sowieckiego), który w ciągu wojny skrupulatnie liczył jej koszty. Był to autentyczny warunek sprawności działania sowieckiego państwa totalitarnego, które toczyło śmiertelną walkę z wyjątkowo silnym wrogiem. Klęska 1941 r. Zwycięstwo, odniesione kosztem przede wszystkim niesamowitej ofiarności Rosjan i przedstawicieli innych narodów ZSRS, jednocześnie doprowadziło do niesamowitego wzmocnienia totalitaryzmu stalinowskiego i rozpowszechnienia tej formy totalitaryzmu na kraje Europy Wschodniej, Południowej i Centralnej. Podważa to samo pojęcie tego zwycięstwa, podważa ogromny wysiłek ludzi sowieckich na jego rzecz. Cena życia ludzkiego zawsze na wschodzie Europy i w Rosji była bardzo niska. Trudno wymienić konflikt wojenny z udziałem żołnierzy rosyjskich czy sowieckich w ciągu ostatnich kilku stuleci, w którym armia rosyjska odniosłaby mniejsze straty od przeciwnika. Czasem różnica w stratach osiągała skalę prawie niewiarygodną, tak jak w konflikcie z Finlandią w latach 1939–1940. Uważa się, że na jednego zabitego żołnierza fińskiego poległo co najmniej 10 żołnierzy sowieckich. II wojna światowa dla Stalina i partii komunistycznej była kontynuacją ich polityki międzywojennej w czasie wojny. Terror był w państwie Lenina i Stalina jedną z podstawowych metod rządzenia. Społeczeństwo sowieckie jakby przyzwyczaiło się do wielkich strat ludzkich nawet w czasie tego umownego pokoju. Jedynie wielki terror lat 1937–1938 pochłonął do 1 mln ofiar. Spowodowało to niespotykane w dziejach ludzkości społeczne znieczulenie na ogrom ofiar ludzkich. Stalin i jego partia niewątpliwie ponoszą odpowiedzialność za tragedię II wojny światowej. Ich wina wyraźnie uwidoczniła się już na samym początku wojny. Przygotowania niemieckie do ataku na Związek Sowiecki nie były tajemnicą dla Kremla. 29 grudnia 1940 r., zaledwie kilka dni po podpisaniu przez Hitlera planu wojny przeciwko ZSRS (operacja „Barbarossa”), ten dokument już był znany na Kremlu. Z każdym następnym dniem w 1941 r. wywiad sowiecki dostarczał nowych informacji o przyszłym konflikcie sowiecko-niemieckim. Rozpoczęły się gorączkowe przygotowania do wojny z Niemcami. Pierwszy konkretny plan wojny przeciwko III Rzeszy został opracowany przez Ludowy Komisariat Obrony i sztab generalny Armii Czerwonej prawie trzy miesiące przed niemiecką operacją „Barbarossa” – już 18 września 1940 r. Przewidywał on uprzedzające Niemców uderzenie i przeniesienie działań wojennych na terytorium wroga. Stalin był przekonany, że Armia Czerwona będzie w stanie natychmiast rozbić wroga, jednak pierwsze bitwy przygraniczne zaskoczyły wszystkich. Czytaj też:Więcej Polaków wymordowano tylko w Powstaniu Warszawskim. Ludobójczy rozkaz nr 00485 Zamiast mocnego kontruderzenia i „wyzwolenia” Europy spod jarzma niemieckich faszystów doskonale uzbrojona Armia Czerwona, mimo swej znacznej przewagi liczebnej, zaczęła ponosić jedną druzgocącą porażkę za drugą. Przez lata przyczyny tych unikatowych niepowodzeń Armii Czerwonej były skrupulatnie ukrywane i zafałszowywane. Historycy sowieccy sprawnie wykonywali zadanie partii. Jako główną przyczynę pogromu armii sowieckich w bitwach lata 1941 r. podawano brak nowoczesnej techniki wojskowej, liczebną przewagę Wehrmachtu, zaskoczenie agresją i błędne kalkulacje niektórych sowieckich dowódców wojskowych. Dopiero w dobie pieriestrojki i po upadku ZSRS na podstawie wielu ujawnionych dokumentów archiwalnych historycy sowieccy oraz rosyjscy zaczęli powoli wyjaśniać podstawowe przyczyny tych druzgocących porażek w warunkach zdecydowanej liczebnej i technicznej przewagi Armii Czerwonej nad wrogiem. Dane o stratach wojsk sowieckich w początkowym okresie wojny są przerażające. Tylko w ciągu trzech pierwszych miesięcy wojny wojska sowieckie straciły 15,5 tys. czołgów, 66,9 tys. armat i moździerzy, ok. 10 tys. samolotów. Te liczby co najmniej trzykrotnie przewyższają uzbrojenie biorących udział w agresji na ZSRS armii niemieckich. Historyk rosyjski Mark Sołonin widzi przyczyny tego zjawiska w samej istocie reżimu stalinowskiego: „20 lat okrutnego niszczenia wszystkich norm moralności i prawa, wszystkich pojęć o honorze i godności przyniosło zatrute żniwo. W żadnym kraju, który padł ofiarą hitlerowskiej agresji, nie było tak powszechnego moralnego rozkładu, masowej dezercji, tak masowej współpracy z okupantem”. Na oczach Stalina jego „niezwyciężona”, doskonale uzbrojona armia w ciągu kilku dni, tygodni przemieniła się w bezwolną grupę uzbrojonych ludzi, dążącą jedynie do uratowania własnego życia. Artykuł został opublikowany w 5/2018 wydaniu miesięcznika Historia Do Rzeczy.

czołgi 2 wojny światowej rosyjskie